Sadece kendini düşünen insanlarla kurulan ilişkiler, zamanla duygusal tükenmişliğe yol açıyor. Empati eksikliği ve tek taraflı beklentiler, bireylerin öz değerlerini sorgulamasına neden oluyor.
Hayat, insan ilişkileriyle şekillenen büyük bir aynadır. Her karşılaşma, her dostluk, her aşk bir iz bırakır insan ruhunda. Ama bazı izler vardır ki; iyileştirmez, sadece yorar. En çok da sadece kendini düşünen insanlarla olan ilişkiler… Onlar hep merkezde olmak ister. Kendi ihtiyaçlarını, duygularını, önceliklerini kutsal bir bayrak gibi taşır ama karşısındakinin varlığını yalnızca ihtiyaç duyduklarında hatırlarlar.Kimi zaman bu insanlar dostumuz olur, kimi zaman sevgilimiz, eşimiz ya da ailemizden biri. Başta anlayamazsınız; çünkü iyi niyetli biriyseniz, empati kurmak sizin doğanızdadır. Onlar anlatır, siz dinlersiniz. Onlar kırılır, siz tamir edersiniz. Ama işler terse döndüğünde, o anlayışı, o çabayı göremezsiniz. Çünkü empati, bencil insanların sözlüğünde yer almaz.
Bencil insanlar ilişkileri, karşılıklı bir bağ değil, kendi rahatlarını sürdürdükleri bir alan olarak görürler. Yorgunken sizden enerji alırlar ama siz yorgun olduğunuzda ortada yokturlar. Kendilerini anlatırlar saatlerce, ama sizin birkaç cümleniz bile onları sıkar. Yardıma ihtiyaç duyduklarında ilk sizi ararlar, ama sizin ihtiyacınız olduğunda bir bahaneleri hazırdır. Çünkü onlar için hayat, sadece kendi merkezlerinden ibarettir.
İlişkilerde hep anlayan taraf olmak, bir süre sonra insanı eksiltir. “O zaten böyle biri” diyerek birçok şeyi sineye çektiğimiz olur. Susarız, içimize atarız, idare ederiz. Çünkü sevmek fedakârlık ister, çünkü dostluk emek ister, çünkü aile sabır ister. Ama ya karşınızdaki bunların hiçbirini sunmuyorsa? Sadece almaya alışkınsa? İşte o zaman yavaş yavaş tükenirsiniz.
Sadece kendini düşünen insanlar, zamanla sizin iç sesinizi bastırır. Onların sesleri o kadar baskındır ki, kendinizin ne hissettiğini duyamaz hale gelirsiniz. Onların dertleri o kadar önemlidir ki, kendi yaralarınıza yabancılaşırsınız. Ve en acısı da şudur: Bu insanlar, sizi en çok yorup en az anlayanlardır. Kendi konforlarını bozmamak uğruna sizin emeklerinizi, fedakârlıklarınızı görmezden gelirler.
Peki ne yapılmalı? Bu sorunun cevabı kolay değil. Ama şunu unutmamalıyız: Kendi değerinizi bilen bir insan, değer görmediği yerde uzun süre kalmamalı. Çünkü sevgi karşılıklı değilse, emek tek taraflıysa, bağ zedelenmeye mahkûmdur.
Bencil bir insana sürekli vererek onu değiştiremezsiniz. Çünkü o, almayı alışkanlık haline getirmiştir. Sizin sessizliğiniz onun rahatlığı olur, sabrınız hak gördüğü bir ayrıcalığa dönüşür. En sonunda da “Ben böyleyim” cümlesiyle her şeyi meşrulaştırır.
Gerçek şu ki, sevgi sadece var olmak değildir. Sevgi, fark etmek demektir. Sevdiğiniz insanın gözündeki yorgunluğu görmektir. Dostunuzun sessizliğini duymaktır. Ailenizin ihtiyaçlarını hissetmektir. Ama sadece kendini düşünen insanlar bu farkındalığa sahip değildir. Onlar sadece bakarlar, ama görmezler. Duyarlar, ama dinlemezler. Varlığınızla ilgilenmezler, sadece yokluğunuz onları rahatsız ettiğinde hatırlarlar sizi.
Ve bu yüzden, hayat yolculuğunda kendimize şu soruyu sormalıyız:
Kendinizi değerli hissetmediğiniz hiçbir yerde, hiçbir ilişkide kalmak zorunda değilsiniz. İlişkiler, yük değil, destek olmalı. Birbirini tamamlayan, büyüten, onaran bağlar kurmalıyız. Kendimize de şunu sık sık hatırlatmalıyız: Birini seviyor olmak, kendimizi unutmamıza gerekçe olamaz.
Unutmayın, bir ilişkide yalnız hissediyorsanız, zaten yalnızsınızdır. Ve bazen yalnız kalmak, yanlış insanlarla kalmaktan çok daha huzurludur.
Beğen
0
Beğenmedim
0
Sevgi
0
Komik
0
Kızgın
0
Üzgün
0
Vay Canına
0
